"Wauw, wat een doorzettings­vermogen zag ik bij deze kinderen."

Ik was klaar met de middelbare school en had geen idee wat ik wilde gaan doen. Ik koos voor de PABO. Lesgeven aan kinderen leek mij veelzijdig werk en een uitdaging.
Na de PABO heb ik de opleiding “gespecialiseerde groepsleerkracht” gevolgd en stage gelopen op de reguliere afdeling van Onderwijscentrum Het Roessingh in Enschede. Op deze afdeling zitten kinderen met een lichamelijke beperking, soms gecombineerd met ADHD, NLD of ASS en ook langdurig zieke kinderen. Wauw, wat een doorzettingsvermogen zag ik bij deze kinderen.
Ik zie nog zo dat kleine meisje van 4 jaar voor het eerst op school komen. Ze werd gebracht met de taxi bus en liep met kleine stapjes met een mini-rollator het grote schoolgebouw binnen. Samen met de onderwijsassistent zorgde ik voor een veilig klimaat, waarin we o.a. werkten aan het zelfvertrouwen van de kinderen. Kijken naar wat het kind al kan, succeservaringen opdoen en vervolgens vaardigheden oefenen die het kind nog lastig vindt.
Alle kinderen hadden hun eigen unieke beperking en leerden hiermee om te gaan.

Al na een paar weken zag ik geen rollator, rolstoel, bed of atlasstoel meer, alleen nieuwsgierige, enthousiaste kinderen die graag willen leren.

Heel creatief werden wij in oplossingen bedenken, zoals een mandje aan een rollator, zodat het kind zelfstandig zijn spullen kon pakken en een kwast aan een hand binden, zodat het kind toch zelfstandig kon schilderen.

In mijn privéleven genoot ik veel meer van de kleine dingen om mij heen. Het is hard werken in het onderwijs. Ik moest veel kinderen tillen, lessen plannen in halve uren (de kinderen hebben ook therapie onder schooltijd), lessen voorbereiden (ik werkte vaak in combinatiegroepen) en veel samenwerken en overleggen met therapeuten en collega’s (leerkrachten,  onderwijsassistenten, orthopedagoog, intern begeleider).  

Onverwachts werd ik na 16 jaar overgeplaatst naar De Stapsteen in Hengelo, een school voor kinderen met een autistisch spectrum stoornis (ASS), hechting -en angststoornissen en andere ontwikkelingsstoornissen. Een hele andere doelgroep, waarbij ik twijfelde of ik hier wel geschikt voor was.

Ik besloot de uitdaging aan te gaan en kwam terecht in de onderwijs-zorgklas.

De kinderen in deze groep hebben een intensieve begeleidingsbehoefte, deze groep is kleiner dan een reguliere groep binnen De Stapsteen. Samen met pedagogisch medewerkers van Jarabee werken we aan onderwijs-en zorgdoelen. Er is een groepsaanbod en er zijn momenten waarop in kleine groepjes of individueel gewerkt wordt.
Een hele andere dynamiek ervaar ik in deze klas. Geef ik een saaie of te moeilijke les, dan houden de kinderen mij scherp. Ik word steeds beter in uitdagende, betekenisvolle lessen voorbereiden, waarin bewegend en spelend leren op de voorgrond staan. Ik ren met de kinderen naar letters, we bouwen een vulkaan, we kijken wat er gebeurt met de kleuren als we water bij Skittles doen, we bouwen een hut zodat een kind minder prikkels ervaart en rustig wordt, ik zoek naar picto’s of ik teken iets uit als een kind niet begrijpt wat ik bedoel en ik gebruik gebaren om de taal te ondersteunen.

In de coronatijd maak ik filmpjes om het contact met de kinderen te onderhouden en ik geef les via Teams, ik bespreek met collega’s wat we de volgende keer anders gaan doen om te voorkomen dat een kind overprikkeld raakt, we bedenken een plan om de speelomgeving buiten zo in te richten, zodat we niet alleen binnen maar ook buiten spelenderwijs kunnen werken aan de doelen. Dit doen we zodat kinderen met plezier leren. Dit is de belangrijkste kernwaarde van het onderwijs op de Stapsteen.

Wij zijn ervan overtuigd dat kinderen zich beter ontwikkelen en meer leren als zij plezier hebben in wat ze doen.

Het lesgeven aan kinderen houdt mij jong, ik heb het gevoel dat ik ertoe doe, ik leer samenwerken en omgaan met veel verschillende mensen. In het onderwijs is geen dag hetzelfde, ik verveel mij nooit. Wat heb ik toch een leuke baan!

Anja Horst

Leerkracht onderwijs-zorggroep

De Stapsteen in Hengelo